Leunstoel 2.0

Er zijn drie typen genealogen. De eerste wil overal het fijne van weten en reist stad en land af om de diverse archieven met een bezoekje te vereren. Originele documenten bekijken, zelf dingen ontdekken en dergelijke.
Type nummer twee lijkt heel veel op de voorgaande, maar is door ziekte of handicap niet in staat de archieven langs te gaan. Hulp van derden wordt zeer op prijs gesteld. En wat mij betreft krijgen zij alle hulp en medewerking die ze nodig hebben!
En dan het derde type, dat er niet over piekert om naar welk archief dan ook te gaan. Internet is de bron van alle kennis en wat daar aan bronnen beschikbaar is, is goed genoeg. Het type staat ook wel bekend als de Leunstoelgenealoog.
En nu is weer een nieuw type in opkomst, te weten de Leunstoelgenealoog 2.0. Die wil ook de deur niet uit en is zelfs niet bereid om zelf onderzoek te doen in online archiefmateriaal. Nee, alles moet kant en klaar worden aangeleverd, zodat een stamboom met één klik van de muis beschikbaar komt. Een prima kandidaat voor de geweldige aanbiedingen die vroeger afkomstig waren van de Heraut, om maar eens wat te noemen. Maar dit terzijde.


De Leunstoelgenealoog 2.0 doet erg denken aan het kind, dat komt vragen om hulp bij het maken van huiswerk. Niet dat er hulp (tips, voorbeelden et cetera) wordt verwacht, nee de vraagsteller verwacht dat het huiswerk voor hem of haar wordt gemaakt. Zo leer je dus helemaal niets.
Vaak wordt er geredeneerd in de trant van “Iedereen heeft het recht om zijn stamboom uit te zoeken”, analoog aan een bewering zoals: “Iedereen heeft het recht een concertpianist te worden”. Allemaal best, hoor, maar aan dat laatste zit wel een jarenlange conservatoriumstudie vast. Ik bedoel maar. En wie dat er niet voor over heeft, koopt gewoon een pianola en laat zich van her en der allerlei muziekrollen toestoppen. Zonder oog te hebben voor de kwaliteit, overigens.
Gevolg: de indruk ontstaat dat je alles wel even van internet kunt halen. Met alle kansen op het rondzingen van verkeerde gegevens. Ga maar na, meneer A haalt een speculatief gegeven van een website en presenteert dat als waarheid op zijn eigen site. Waar het wordt gezien door mevrouw B, die het kopieert en op een blog wordt gezet. Wat dan weer wordt gezien door mevrouw C die… vul maar in. Voor je het weet gaan hele volksstammen aan de haal met de onjuiste gegevens.
Als mensen niet leren om te zoeken, missen ze ook de kans op toevallige vondsten. Geen serendipiteit voor die slaafse consumenten van wat anderen menen te moeten aandragen. Bijvoorbeeld: een voorvader overlijdt in 1916 en daarvan wordt de akte ter beschikking gesteld. Je ziet dan niet, dat een dag eerder 5 kinderen van die man ook zijn overleden. Zie je dat bij het doorbladeren wel, dan zou je verder kunnen zoeken of er misschien een verband was met de watersnood uit dat jaar. Maar het zal de leunstoelbewoner 2.0 worst zijn.
En wat nog het ergste is? Ze durven zich ook nog genealoog te noemen! Net zo imbeciel als de persoon die zich, met een pianolarol onder de arm, durft te presenteren als concertpianist!