Briljant plan voor monnikenwerk

Monnikenwerk, het slaafs overschrijven van een boek, werd overbodig toen de boekdrukkunst werd uitgevonden. Dat leidde tot werken zoals "Die hystorie vanden grooten Coninck Alexander", waarvan hierboven een fragment dat is gehaald van de website van de Koninklijke Bibliotheek.

Tegenwoordig is monnikenwerk een ander woord voor een klus waar je heel veel energie in moet stoppen. Het resultaat van zo'n klus kan heel aangenaam zijn, zoals blijkt uit een plan dat is opgesteld door Arie M. Butterman. Arie heeft zich voorgenomen om het doopboek van 's Gravendeel - dat niet meer bestaat - te reconstrueren aan de hand van secundaire bronnen. Niet alle registers van voor 1811 hebben de tand des tijds weten te weerstaan. Ze zijn bijvoorbeeld verloren gegaan door brand, overstroming of een bombardement.
's-Gravendeel ligt vlakbij Dordrecht, zoals te zien is op het kaartfragment hier onder. Ik vond deze kaart in de atlas van Fredrik V, die wordt bewaard bij de koninklijke bibliotheek in Kopenhagen. De atlas is online te zien.

De doopregisters van 's-Gravendeel zijn er niet meer, wat overigens ook geldt voor andere registers uit de tijd voor de Burgerlijke Stand. Sinds kort is het mogelijk om het Repertorium DTB van het Centraal Bureau voor Genealogie online te raadplegen. Daarin is te zien welke boeken er nog zijn en waar ze bewaard worden.

Hoe het in zijn werk gaat
Terug naar 's-Gravendeel en het idee van Arie Butterman. Zijn redenatie luidt als volgt: als mensen gaan trouwen na 1811, dan moeten ze een uittreksel uit het doopboek inleveren. Al die uittreksels zijn bewaard gebleven in de collecties HuwelijksBijlagen (HB) van de archieven. Tegenwoordig zijn die collecties ook online te bekijken via de https://familysearch.org/search/collection/list#page=1&countryId=1927059. Als een groepje mensen bereid is om die verzameling HB's door te spitten en alle dopen van 's-Gravendeel te noteren, dan kan een deel van het doopboek worden gereconstrueerd.

Volgens Butterman moet op deze manier zo'n 70 procent van het doopboek terug te halen zijn. Het lukt alleen niet bij mensen die vroeg zijn overleden of die nooit getrouwd zijn. Een briljant plan, dus. Wie er meer over wil weten kan de handleiding bekijken op de site van Piet Molema, die me op het spoor zette van dit reconstructieplan.

Hartelijk dank, Piet.

Taalgebruik bij een steekpartij in 1724 - 2 -

In dit tweede deel ga ik dieper in op de steekpartij en op de manier waarop de getuigen een en ander hebben verteld, in mei 1724.

Er werd uitgebreid onderzoek ingesteld naar de "de begaane manslag van Toon Jansen muller", want niet alleen was de moord een ernstig delict, de molenaar vormde ook een belangrijke schakel in de voedselketen van de stad. Zonder molenaar geen meel en dus kon de bakker geen brood bakken.

Het dossier over de moord beslaat een aantal pagina's en al lezend kon ik een reconstructie maken van de gebeurtenissen.

Hoe het allemaal begon
Voordat de steekpartij plaatsvond, is er onenigheid geweest tussen Toon Jansen, de molenaar, en Harmen Jansen, zoon van Jan Joore. Daarbij zijn enige rake klappen uitgedeeld. Toon had wat we tegenwoordig 'een kort lontje' noemen.

Jan Joore en zijn vrouw liepen naar het huis van Tijmen Elbertsen. Daar zijn enige harde woorden gevallen. Jan Joore kwam naar buiten, achtervolgd door Toon Jansen. In de tuin zijn de twee gaan vechten. Ze vielen op de grond en Jan Joore lag bovenop Toon Jansen. Tijmen Elbertsen heeft Jan Joore aan zijn been van Toon Jansen getrokken. De twee stonden weer op en gingen elkaar weer te lijf. Burgemeester Ingen en Jurrie Ellerbeek kwamen langslopen en zij hebben de twee vechtersbazen uit elkaar gehaald om de vrede te bewaren.
Toen kwam de zoon van Jan Joore, Harmen Jansen, aanlopen met een poltse in zijn handen, waarmee hij Toon Jansen een klap in het gezicht gaf.

Poltse is een wat andere schrijfwijze voor pols, ofwel polsstok. Een houten staak met een schijf aan de onderkant, gebruikt om over sloten te springen. De afbeelding is uit een verhandeling van Roemer Visscher, die stelde: "men moet niet verder springen dan dat zijn pols lang is".

Toon heeft de poltse afgepakt, waarna Harmen wegvluchtte. Even later kwam hij terug met een eind hout om toch zijn gram te halen. Weer een vechtpartij, met de dodelijk messteek tot gevolg.

Taalvarianten
In het verslag worden de getuigen aan het woord gelaten. Hun relaas is opgeschreven zoals ze dat letterlijk gezegd hebben, wat tamelijk uniek is. Het geeft de mogelijkheid om de taal van gewone mensen met elkaar te vergelijken, zodat we kunnen zien hoe ze de klap met de polsstok beschrijven. Daarvoor het volgende lijstje, dat begint met de verwoording van Henrik Loeffsen:

waer mede hij Toon Jansen int aengesigte stiete

Tijmen Elbertsen, in wiens tuin de steekpartij heeft plaatsgevonden, vertelt het als volgt:

Dat Harmen Jansen Toon de muller met een poltse int aengesigte heeft gestoten

Johanna Rietberg oud 32 jaeren, de vrouw van Tijmen Elbertsen, vertelt het in veel minder harde woorden:

Hij heeft de muller met de poltse op de wange gestoten

Willem Jansen oud 29 jaren, liep langs toen het gebeurde en hij vertelde:

dat hij Toon met de poltse voor de kop gestoten heeft

Getuige Jurrien Ellerbeek, 30 jaar oud, heeft in zijn verklaring de volgende woorden gebruikt:

Hij stiet de muller Toon daermede voor de kop

Toon zelf heeft niets meer kunnen zeggen, van hem hebben we alleen - via een getuige - een verbale beschrijving van de voorafgaande botsing tussen hem en Harmen Jansen:

hij heeft mij op mijn bek geslagen

Taalgebruik bij een steekpartij in 1724

Een van mijn vroege verwanten, Toon Jansen, is op 23 mei 1724 om het leven gekomen bij een steekpartij. Het gebeurde bij zijn eigen molen, een paar honderd meter buiten de stadsmuren van Elburg. Exacte plaats en datum zijn bewaard gebleven in de archieven. Een pronkstuk is de acte van obductie, ofwel de vastlegging van de lijkschouwing zoals we dat tegenwoordig zouden noemen. De twee stadschirurgijns hebben de schouwing uitgevoerd en dat als volgt opgeschreven:

In deze acte staat: "Certificeeren wij ondergeschreven chirurgins der stad Elburgh, dat door order en last van haar Ed[el] aghtb[aren] beijde praesidenten sijn wij gegaen nae de aghterste mole omt lighaem van Antoni Jansen molenaer te openen, en bevonden ande slincker zijde een solutie door een mesch of ander instrument gedaen tussen de eerste en twede waere ribbe sigh penitrerende door diaphragma neffens het misenterium door gaende tot inde leever de diepte omtrent van een vinger lanckt en bevonden dat het selvige dodelijk waer. Dit aldus gedaen op den 23 mey 1724 en praesenteeren des noodts sijnde alst haar wel Ed[ele] en aghtb[are] het sal behagen t selve met eede te sterken.
Wilhelmus Decker Chirurgijn.
Barent Feith Chirurg[ijn]."

Vrij vertaald betekent dit: molenaar Antoni Jansen is in zijn linkerzij gestoken met een scherp voorwerp, mogelijk een mes. Het steekwapen is tussen twee ribben gestoken en het doorboorde daarbij het middenrif en het mesenterium (het gewelfde vlies dat de darmen verbindt met de buikwand) om uiteindelijk de lever te raken. Deze wond was de doodsoorzaak. Het lemmet was ongeveer zo lang als een vinger, dus een centimeter of 12.

De tekst lijkt de toestand van het lijk perfect te beschrijven, maar toch zit er een foutje in. De 1e en 2e ware ribben zitten namelijk bij de hals, de ribben worden al sinds 1568 van boven naar beneden genummerd. Het bewijs hiervoor is te vinden in het 7-delige anatomieboek van Antonie van Wesel, een Brabantse arts, uit 1568:

Ribben 1 tot en met 7 zijn de ware ribben, 8 tot en met 10 zijn de valse ribben en 11 en 12 zijn de zwevende ribben. Waarom de twee chirurgijns het zo hebben opgeschreven? Ze hebben ooit een medische instructie gehad, dat blijkt wel uit het gebruik van de Latijnse termen, maar wellicht is de toen opgedane kennis weggezakt? Het lijkt onwaarschijnlijk dat ze de ribben opeens andersom hebben genummerd, er zal eerder een vergissing zijn gemaakt tussen ware en valse ribben.

De schouwartsen, zo mag je ze toch wel noemen, hebben geen steekwapen aangetroffen, dus moesten zij dat in hun verslag in het midden laten. Meer zekerheid krijgen we wel uit de getuigenverhoren, die ook allemaal op schrift zijn gesteld. Zo komt Cornelis Leeuwerik aan het woord, die de dader van de steekpartij was tegengekomen op de weg naar Kampen, zonder kleren aan. Leeuwerik leende hem een mantel en vroeg waarom hij ongekleed op weg was naar Kampen. Uit de getuigenverklaring:

Hier is het bewijs dat een mes is gebruikt als steekwapen. Er staat:

en verklaarde tegens Cornelis Leeuwerik, dat hij Toon de muller met een mes in de huyd gestoken hadde maar wiste niet of hij dood of levendig was

De NGV zou er uit moeten zijn

Op 8 oktober van dit jaar verscheen er een klein plaatje op de website van de NGV. Wie daar op klikte kon lezen dat de club hard op zoek is naar een nieuwe redactie. Dat zag er zo uit:

Kandidaten, leden van de club en - opvallend - ook niet-leden, moesten binnen 10 dagen reageren op de functie. Die termijn hebben we nu gehad en ik ben benieuwd hoeveel reacties ze hebben gekregen. Ik vraag me wel af, wat een niet-lid zou bewegen om zich een bult werk op de hals te halen. Maar ja, je weet maar nooit hoe:

(Plaatje komt van drs.punt.nl)

Update: De inzendtermijn is nu (22 oktober 2013) ruimschoots overschreden en het blijft angstig stil uit de hoek van de club. Al lieten ze maar even weten hoeveel reacties er zijn binnengekomen en wat de plannen voor de nabije toekomst zijn... Ik ben echter bang dat mijn eerdere bericht een profetische kwaliteit heeft.

Hoe je van z.j. toch m.j. kan maken

Archieven hebben soms stukken in hun bezit, waar in het geheel geen jaartal op staat. Die worden dan in de collectie opgenomen met de aanduiding z.j. wat staat voor "zonder jaartal". Mij maakt die aanduiding in elk geval behoorlijk nieuwsgierig en ik ben eigenwijs genoeg om te denken dat het jaartal te achterhalen moet zijn. Zo niet, dan kan het altijd nog worden benaderd.
Een mooi voorbeeld vond ik in Gemeentearchief Zaanstad. In het archief van de gemeente (toegang: OA-0054) zit onder inventarisnummer 104 een lijst met namen en adressen van belastingplichtigen.

Het is een dik boek, met niet alleen namen en adressen, maar ook – indien van toepassing – het beroep en het bedrag waarvoor de persoon in kwestie werd aangeslagen. Het uiterlijk van het boek maakte duidelijk dat het uit de 19e eeuw moest komen. Intrigerend is zeker een kolom met het kopje "leeftijd". Dat leek een uitgelezen mogelijkheid om achter de ouderdom van het boek te komen. Je kijkt welke leeftijd iemand heeft, zoekt op wanneer hij of zij geboren is, telt die twee bij elkaar op en voilá je hebt het jaartal waarin het boek is volgeschreven. K. de Wit zou 59 jaar oud zijn, zo leek het:

Nee dus. Ik kon geen enkele relatie leggen tussen de opgegeven leeftijd en een geboortejaar. Ik heb dat bij 10 mensen gedaan en dat zou ongeveer hetzelfde resultaat moeten opleveren. Helaas. Het boek dan maar vergeten en iets anders gaan doen? Ook niet, als de tandjes eenmaal ergens in staan, dan moet er ook gebeten worden. Bij het doorbladeren van het boek (of liever gezegd de foto's die ik er van had gemaakt) zag ik opeens een inschrijving waaruit bleek dat "leeftijd" gewoon "geboortejaar" betekent. Merkwaardig, maar het liet de puzzelstukjes wel in elkaar vallen. Opeens kon ik de mensen wèl terugvinden in het geboorteregister.

Mooi, maar ik had nog steeds het jaartal niet en daar was het allemaal om begonnen. Andere techniek toepassen dan maar. Ik ging een uitsluitingsmethode proberen. Zo staat het adres Gedempte Gracht er in. Het boek moet dus geschreven zijn nadat die gracht gedempt is. Dat leek veelbelovend, denkelijk rond 1890, totdat ik ging opzoeken wanneer die gracht gedempt was:

De Gedempte Gracht is ontstaan in 1858 toen de brede sloot tussen de twee paden aan weerszijden hiervan werd gedempt. Zuidelijk van de sloot lag het Zilverpad en noordelijk het Geldelozepad, al sinds de 17e eeuw.

Dat was een eerste beginnetje, het boek is blijkbaar geschreven na 1858. Verder zoeken dan maar, en mijn oog viel op de Stationsstraat. Die is pas zo gaan heten toen er een station werd gebouwd. Dat weer uitzoeken en je vindt:

Het eerste station Zaandam werd geopend op 1 november 1869.

Mooi, weer 11 jaar verder. Op de Dam is het kantoor gevestigd van de Bell Telephoon Mij, zie ik in het boek. Ook weer een aanknopingspunt, want:

De Nederlandsche Bell-Telephoon Maatschappij (NBTM) was de eerste aanbieder van telefonie voor particulieren en bedrijven in Nederland. De maatschappij werd in 1880 opgericht als dochter van de International Bell Telephone Company en verkreeg als eerste een concessie voor de aanleg van openbare telefoonnetten. In 1891 waren er al 6 abonnees in Zaandam.

Het boek dateert dus in ieder geval van na 1891, mogelijk een paar jaar eerder want het is niet helemaal duidelijk wanneer de eerste telefoon in Zaandam werd geplaatst.
Van de 19e eeuw heb ik dus al 80 procent kunnen uitsluiten. Maar nu nog verder. De goede inval was de volgende: in het boek staan alleen maar mensen die belastingplichtig zijn, wat impliceert dat ze in leven zijn. Ook worden weduwen vermeld, met hun eigen naam en de naam van hun overleden echtgenoot. Het werd dus weer bladeren, op zoek naar weduwen, en kijken naar de overlijdensdatum van de echtgenoot. Via die techniek kon ik het boek dateren op de periode:

16 september 1899 – 22 september 1902

Op de eerste datum overleed Cornelis Ouwejan waarna zijn weduwe Neeltje Veen in de boeken werd ingeschreven. Neeltje overleed op 13-02-1909. Al zoekend kwam ik daarna uit op Elisabeth Weber, de weduwe van JG Scheffer, die overleed op 22-09-1902. Elisabeth Weber staat in het boek genoteerd waaruit de conclusie volgt dat het boek voor haar overleden is geschreven.
Via FamilySearch.org ben ik alle overlijdens nagegaan van de jaren 1899 tot 1902, tot ik uitkwam bij het overlijden van Jan Ulkes Fabritius, Hollandschepad 10 op 30-08-1902. De weduwe JU Fabritius staat in het boek, de lijst dus later gemaakt.
Zo'n overzicht van belastingen wordt niet op één dag gemaakt, daar is de lijst veel te omvangrijk voor. Ik heb dus geen exacte datum, maar wel een heel sterke indicatie dat de lijst in 1902 is opgemaakt. Met jaartal (m.j.) dus!

1902

Update 1 en 2 Maar liefst twee updates op dezelfde dag. Vanmiddag kreeg ik een bedankmailtje van het Gemeentearchief Zaanstad, met de mededeling dat ze mijn onderzoek plausibel vinden en de datering van het archgiefstuk gaan overnemen.
Update 2 kwam vanavond, de melding van de website Van Papier Naar Digitaal (VPND) dat de foto's van het boek hier online zijn gezet. Dit zijn de leuke dingen tijdens archiefonderzoek.

De Archivaris mag onderzoek weigeren uit te voeren

Ja hoor, het staat er echt:

"Verzoeken van particulieren tot het doen van nasporingen door ambtenaren van het Archief of tot het maken van afschriften, afbeeldingen en uittreksels kunnen, indien de Archivaris deze te omvangrijk acht, worden geweigerd".

Vrij vertaald: als de baas van het archief vindt dat je iets wil laten uitzoeken dat te veel tijd gaat kosten, dan wordt je verzoek afgewimpeld.

Archaïsch? Jawel, want ik vond deze volzin in het nieuwe reglement voor het Stadsarchief van Amsterdam, opgesteld door Burgemeester en Wethouders op 1 juni 1920. Dit reglement kwam in de plaats van een eerder voorschrift, dat in 1917 werd uitgevaardigd.
Zelf onderzoek doen mocht wel, getuige punt 5 van het reglement:

5. In het archiefgebouw op den Amsteldijk No 67 en in de archieflokalen op het Raadhuis zal, behalve des Zaterdags, op alle werkdagen van 10-4 uur voor particulieren gelegenheid bestaan tot het gebruik van de archieven, overeenkomstig de bepalingen van de artt. 1 en 2 der Archiefwet 1918, Stbl No 378 en die van het Koninklijk Besluit van 2 september 1919, Stbl, No 550 en punt 11 van dit reglement.
Dat punt 11 gaat over:

11. Zij, die op het Oud- of Nieuw Archief nasporingen wenschen te dopen, zijn verplicht vooraf hun naam en woonplaats duidelijk in het daartoe bestemde register in te schrijven.

De laatste Gens Nostra

Afgelopen zaterdag lag-ie in de bus. Het is het verenigingsorgaan van de NGV, hoewel dat aan de buitenkant niet te zien is. Sinds de nieuwe vormgeving begin dit jaar zijn kopje opstak, is de naam van de vereniging niet meer op het blad te zien geweest.

Na het openslaan val ik meteen al in een pagina voor klaagzang en ellende, geschreven door de hoofdredacteur. Ik moet eigenlijk zeggen ex-hoofdredacteur, want hij blijkt zijn biezen te hebben gepakt. Tegelijk met de rest van de redactie 6 man/vrouw sterk. Ze konden zich niet vinden in de nieuwe plannen van het hoofdbestuur, staat er. Ook was er wrevel gewekt door een werkgroep, bevolkt door 'vier heren'. Hun namen te noemen was kennelijk te veel moeite of er was geen ruimte meer omdat de namen van de vertrokken 6 redactieleden genoemd moesten worden.
Nou, met die voorsmaak kun je dan het blad in, en ik moet zeggen dat is geen onverdeeld genoegen. Kennelijk lagen er nog wat rubrieken "Het portret van..." want daar zijn er een stuk of tien van geplaatst. En dan is er nog een of ander taai stuk over populatiegenealogie. Geen idee wat het is, want de tekst is dermate taai dat ik na een bladzijde al ben gestopt. Ik betwijfel of ik puf heb om er nog eens aan te beginnen.

Wat hebben we nu voor situatie: de redactie is opgestapt, de kennelijk nog rondslingerende stukken tekst zijn gauw in het blad gedonderd en dat was het dan wel.
Je kunt het ook anders zeggen: ze hebben zitten klootzakken van mijn centen. En daar gaat dus iets aan gebeuren. Hier ga ik echt geen geld meer aan uitgeven, er zijn genoeg clubs die zonder gesodemieter iets betekenen voor de genealoog.

Het blijkt maar weer: je moet het hout buigen als het jong is. Robert Philippo, de nieuwe voorzitter die de NGV weer op de been wilde krijgen, heeft gemerkt dat oude takken niet meer buigen maar alleen breken. En dat dat met het nodige kabaal gepaard gaat.

Heel jammer allemaal.