Wat geeft een tevreden gevoel?

Ik heb me eens afgevraagd waar ik nou een lekker gevoel van krijg na een dagje archiefbezoek, en het blijkt dat dat zowel door kwaliteit, kwantiteit of beide kan worden veroorzaakt.
Om maar met de kwantiteit te beginnen: het is een goed gevoel om te weten dat je in een dag tijd meer dan 1000 digitale foto's hebt gemaakt. Het is dan wel een kestie van serieproductie hoor, bijvoorbeeld een aantal kopieboeken van de DTB. Die kun je makkelijk omslaan, er zitten geen vouwen in of rafelige randen aan. Enige probleem is soms, dat de kopie niet helemaal recht op de pagina staat, maar dat kun je met een kleine camerabeweging corrigeren. Het record in dit opzicht is 1431 foto's op één dag.
En dan de kwaliteit. Het komt voor dat ik op één dag meer dan 1700 originelen bekijk, om 's avonds thuis te komen met niet meer dan 12 foto's. In dit geval ging het om de dagrapporten van de politie Amsterdam, waar je echt de krenten uit de pap moet zoeken. En dat dat 12 keer is gelukt is een situatie waar ik best blij mee ben. Hier gaat het duidelijk om kwaliteit.
Resteert nog de combinatie van kwaliteit en kwantiteit, met andere woorden een serie foto's van hoge kwaliteit en in redelijke aantallen. Dat gebeurt, wanneer een origineel kerkboek of impostregister voor de lens komt. Denk aan een doopboek met 600 bladzijden of een aantal impostregisters. In zo'n geval ben ik blij met 400 haarscherpe kleurenfoto's.
Een paar dagen later is er nog zo'n moment van tevreden achteroverleunen, namelijk wanneer de foto's zijn bewerkt (helderheid en contrast verbeteren, storende randen wegsnijden, storend zichtbare vingertoppen wegretoucheren). Dat is een taak die soms nog meer tijd kost dan de fotosessie zelf.