Raadsel van de oude foto is ontrafeld

Ik heb al eens eerder geschreven over een foto van mijn grootouders met hun vier kinderen. Toen ging het vooral om de afgebeelde personen. Maar de reden waarom die foto was gemaakt, waar en door wie bleven duister.
Aan de leeftijden te zien was het wel waarschijnlijk dat de foto was genomen toen opa en oma in of bij Maastricht woonden (ze hebben daar op een aantal adressen gewoond). Uiteindelijk kwam de oplossing uit de nalatenschap van mijn tante Annie. Zij bezat een foto met daarop hetzelfde gezelschap, maar in een andere pose. Het enigszins verfomfaaide kiekje heb ik even op de foto gezet, samen met het ingelijste familieportret:

Er zijn dus minstens twee foto's gemaakt tijdens dezelfde gelegenheid. Nu draaien we onze hand daar niet meer voor om, voor hetzelfde geld maken we 30 foto's of meer. Maar in die tijd was fotograferen een dure aangelegenheid.
Als extra bonus stond op de achterkant van het kleine fotootje een aantekening, en wel:

Kijk, nu gaan er allemaal bellen rinkelen, zeker als je weet dat opa en oma getrouwd zijn op 30 november 1907. Ze waren dus 30 jaar getrouwd en het was feest! Mijn nicht Anneke sprak het verlossende woord over het handschrift achterop de foto, zij herkende het als het schrift van haar vader, mijn oom Lambert. Lambert was getrouwd met tante Annie en hij was dus de fotograaf, die bijna 75 jaar onbekend was gebleven.
Ik heb nog gezocht naar extra gegevens over het feest, maar kwam niet zo ver. In plaats daarvan dan maar even een kalender van die maand gemaakt, een beetje in de stijl van toen.

Het was die dag niet zo warm, zo blijkt op de website van het KNMI, waar je de temperatuur van vroeger te weten kan komen. De normale temperatuur voor 30 november was 7,9 graden, maar de temperatuur in De Bilt kwam niet hoger dan 5,4 graden. De zon hebben ze de hele dag niet gezien.
En toen nog even een blik geworpen op de kranten van die datum. Het gesprek van de dag was het ongeluk van Prins Bernhard, die zijn sportwagen aan gort had gereden in de buurt van Amsterdam.

Met een mooi staaltje van het gezegde "van de prins geen kwaad weten", want in de allereerste berichten heette het, dat de auto met een zeer hoge snelheid was komen aanrijden. Toen bleek wie de inzittende was, de prins met zijn aide-de-camp, werd dat al snel gebagatelliseerd. In de trant van: "de auto heeft circa 90 K.M. per uur gereden, hetgeen op zo'n autoweg min of meer gebruikelijk is. Andere chauffeurs reden geregeld nog harder".

De commercie klopt aan de deur...

En aan de deur wordt niet gekocht, is mijn motto. De mensen die met dollartekens of eurotekens (of welke andere valuta dan ook) menen dat ze de genealoog wel even wat geld uit de zak kunnen kloppen, vergeten één ding. Namelijk dat het niet gaat om het snel vinden van mega-kwartierstaten, maar om de lol van het zoeken en speuren.
Christian van der Ven, van het Brabants Historisch Informatie Centrum in Den Bosch, wijst daar doorlopend op op zijn blog. In de titelbalk staat namelijk:

Zie daar, het gaat niet alleen om de knikkers maar zeer zeker om het spel. Anders gezegd: genealogen vormen een grote breiclub, een verzameling mensen die het leuk vindt om de techniek van de pennen onder de knie te krijgen. Soms proberen ze eens iets gewaagds en als het misgaat dan halen ze het breiwerkje gewoon weer uit. Even uithuilen en weer opnieuw beginnen.
Maar dan komt daar natuurlijk de vertegenwoordiger op de stoep te staan, met:

Niet meer moeizaam zoeken naar het perfecte breipatroontje, maar gewoon één druk op de knop geven en je jaagt er de ene bol wol na de andere doorheen. Meters gebreide lappen vliegen door de kamer. Geweldige productie (kost bijna niks, mevrouw) en daar mag u best trots op zijn!!!! O ja, vooral veel uitroeptekens, de boodschap zou anders wel eens niet over kunnen komen.

Ik denk dat ik maar eens een nieuwe sticker op de deur ga plakken, met grotere letters want de meeste van die colporteurs blijken behoorlijk kippig te zijn.